برای چه آمده ام؟
هنگام عبور از مسیر خودشناسی و خودسازی احتمالا به سه سوال بنیادی یا طلایی بشر میرسیم. اولین سوال این است که از کجا آمده ام؟ دومی اینکه برای چه آمده ام؟ و سومی اینکه به کجا خواهم رفت؟
اینکه برای چه آمده ام سوالیست مهمتر از دو سوال دیگر. زیرا اساس زندگی ما و کلیات زندگی ما بر اساس پاسخ این سوال است. جواب این سوال فعلیت میابد و مثل دو سوال دیگر به آینده و گذشته ارتباطی ندارد.
نوزاد را تصور کنید. دائما گرسنه است، نیاز به شیر دارد، نیاز به خواب زیاد دارد، نیاز به آموزش های فراوان دارد. در حقیقت کودکان نمایانگر این هستند که انسانها از عالم نقصان به این دنیا آمده اند تا به سوی کمال حرکت کنند.
اما کمال چیست؟ کامل کیست؟
در این که کامل وجود دارد یا نه بحث های فراوانی است اما در وجود کمال نمیتوان شک کرد. حد والای هر چیز کمال آن است. ما موجوداتی هستیم که به این دنیا آمده ایم تا توانایی های بلقوه خود را بلفعل کنیم و نتیجتا کسب شادی کنیم! در حقیقت انجام وظیفه (وظیفه ای در مسیر صحیح که منحصر به توست) نتیجه ای جز شادی ندارد، به عبارت دیگر کسب شادی راهی جز انجام وظیفه ندارد. ما به این دنیا آمده ایم برای کسب شادی و این شادی تنها با حرکت به سوی کمال کسب میشود. اما کمال دست نیافتنی است! کمال یک راه بی پایان است. در حقیقت هر مقصدی در مسیر کمال سرآغاز مسیر بعدی است. در پس هر موفقیت هزاران طلب دیگر برای ما وجود دارد. و همینکه در مسیر باشیم یعنی ما امید داریم و امید روح زندگی است.
کافیست در میان این شهربازی (زندگی) علاقه خود را پیدا کنید و در مسیر آن حرکت کنیم. این تمام حرکتی است که باید در این دنیا کنیم. واقع بین باشید و به علایق خود فکر کنید و در مسیر آنها حرکت کنید. شادی به سوی شما خواهد آمد.
